Chrystus przyszedł na ziemię, aby być lekarzem ciał i dusz ludzkich. W Ewangelii wg św. Mateusza czytamy: „Byłem chory, a odwiedziliście mnie” (Mt 25,36). Zmartwychwstały Chrystus ponawia posłanie, które wielokrotnie kierował do swoich uczniów: „W imię moje … na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie” (Mk 16,17-18).
Choroba może prowadzić do niepokoju, do zamknięcia się w sobie, czasem nawet do rozpaczy i buntu przeciw Bogu, ale może także być drogą do większej dojrzałości, może pomóc lepiej rozeznać w swoim życiu to, co nieistotne, aby zwrócić się ku temu, co istotne. Bardzo często choroba pobudza do szukania Boga i powrotu do Niego.
„Uzdrawiajcie chorych!” (Mt 10, 8). Kościół otrzymał to zadanie od Pana i stara się je wypełniać zarówno przez opiekę, jaką otacza chorych, jak i przez modlitwę wstawienniczą, przez którą łączy się z nimi. Kościół wierzy w ożywiającą obecność Chrystusa, lekarza dusz i ciał. Obecność ta działa szczególnie przez sakramenty, a w sposób zupełnie specjalny przez Eucharystię – Chleb, który daje życie wieczne (Por. J 6, 54-58). Św. Paweł dostrzega jego związek ze zdrowiem ciała (Por. 1 Kor 11, 30).
Namaszczenie chorych „nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości” (Sobór Watykański II konst. Sacrosanctum Concilium, 73; por. KPK, kan. 1004, § 1; 1005; 1007; KKKW, kan. 738).
Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość.
Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego
(KKK 1500 – 1532)
W naszej parafii Proboszcz odwiedza chorych ze spowiedzią, komunią świętą i sakramentem chorych w każdy piątek w godzinach rannych.
W mieszkaniu chorego, do którego przychodzi kapłan powinno być przygotowane miejsce nakryte kawałkiem białego obrusu z postawionym krzyżem i zapaloną święcą, na którym kapłan może złożyć bursę z Najświętszym Sakramentem i Świętymi Olejami.